الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد

جهان پیر است و بی‌بنیاد از این فرهادکش فریاد                                                

ز تاب آتش دوری شدم غرق  عرق  چون  گل

جهان فانی و باقی  فدای شاهد  و  ساقی                                   

اگر بر جای من غیری گزیند دوست حاکم اوست

صباح الخیر زد بلبل کجایی ساقیا برخیز

شب رحلت هم از بستر روم در قصر حورالعین

حدیث  آرزومندی  که در این نامه ثبت افتاد